De toeristische route (ofwel: een dag uit het leven van een pelgrim)

Zo, daar ben ik weer! Ditmaal vanuit een geweldige albergue annex bar, dus voor vanavond hebben we alles ineen :)

Inmiddels vertoef ik alweer enige tijd in Spanje, en ´I guess I just got my mojo back´! Na een initieel dipje vlak na de Pyreneeen ben ik weer helemaal in m´n hum. Mede dankzij alle berichtjes!

Maar laten we eerlijk wezen: het idee om de ´Camino de Santiago´* te volgen is eigenlijk helemaal niet zo origineel. Dit maakt enerzijds dat je je minder ´uniek´ voelt (desillusie), anderzijds ben je in Spanje vrijwel nooit alleen. De route is vergeven van (bosjes) wandelaars uit werkelijk álle windstreken. Zo noemden ze gisteren in de kerk (jaja, ik sliep bij de nonnen dus ben voor het eerst (!) op deze trip écht de kerk in geweest...) alle nationaliteiten van de ´pelgrims´ op die er die nacht sliepen, en het waren meer dan 20 verschillende! Hiervan lijken de (vaak jonge) Amerikanen in de meerderheid. Wat jammer is, want ik houd niet zo van Amerikanen. ´Oh you know, it´s like, I´m like, hello I´m Tiffany, soooo nice to meet you!´. Yugh. Hoewel, gisteren heb ik een oudere amerikaanse dame vergezeld op haar zoektocht naar een nieuwe onderbroek (granny-panties!) en dat was hilarisch. En natuurlijk was mijn spaans beter dan dat van haar. Wat vooral iets zegt over háár Spaans.

Afijn, een dag uit het leven van een ´pelgrim´ dus!

Nou, het is vooral vróeg opstaan. Vanwege de hitte dien je je hele ritme aan te passen: fietsen vanaf 7 uur (vanochtend om die tijd site-seeing in Léon, ´guess there´s nothing like Léon in the morning sun!´) tot uiterlijk 3 uur, dan wordt het echt te heet (lees: 40 graden...) met name op de dorre vlakte die de ´Tierra del Campos´ heet, en waarvoor je drie dagen (fietsen) nodig hebt om ´m over te komen. Respect voor de wandelaars daar!

Dit vroege opstaan werd in mijn eerste albergue-nacht ´veraangenaamd´ door een spaanse eigenaar die niet had misstaan als kok in een Muppets-film: reusachtig, met schort, en luidkeels spaanse aria´s zingend. Om 6 uur ´s ochtends! Afijn, hij schonk wel een goeie bak koffie. En fietsen door een nog ontwakend Spanje is écht wel fantastisch mooi!

Goed, dan lunch je ergens, met gezelschap als je mazzel hebt. Zo ontmoette ik gisteren een finse jongen die evenlang onderweg was als ik, maar dan vanuit zíjn huis! Hij had ook nog weinig gezelschap gehad: dus samen gefietst, op de markt inkopen gedaan (bij de mooiste groenteboer die ik ooit gezien hebt... 'wat een mooie fiets heb je!´ zij hij nog... smelt!) en aan de rivier brood met kaas en chorizo gegeten. Héérlijk! We waren allebei helemaal opgeladen na die dag. En toe ging hij weer zijn weg, en ik de mijne. Zoals dat meestal gaat langs de Camino :)

Om 3-4 uur arriveer je dan bij de albergue: douchen, handwasje (ghanese taferelen: in de zon boenen met je natte haar: voelde me net weer even volmaakt gelukkig!), rusten en lezen en schrijven.

Ah, misschien moet ik het fenomeen ´albergue´ nog even toelichten! Het is er in veel variaties, maar vooral groot (26 stapelbedden in een zaal), zonder privacy, mét regels (de deuren sluiten écht vaak om 22 uur, hier in de bar wat laten, gnagna) en je moet er tijdig weer uit: de eerste wandelaars vertrekken rond 5 (!) uur en om 7-8 uur wordt je er min of meer uitgebezemd. En het MIT gevoel is hoog, liggend tussen een snurkende spanjaard en een ruftende fancaise, gewekt door een fanfare (nee écht!)...

Dat laatste gebeurde vannacht in Léon: iedereen lag nét op één oor (heel braaf om 23 uur) en toen begin het festival! Briljant :) heb nog nooit zóveel mensen acuut rechtop in bed zien zitten.

Oh, en dan moet er nog gegeten worden! Je komt als je slim bent je albergue niet uit voor 6-7 uur, als het een beetje is afgekoeld. Gelukkig serveren ze vaak wat vroeger eten dan ´normaal´ is in Spanje (21 uur), speciaal voor ´de pelegrinos´. Niet altijd even bijzonder, maar met voldoende goede wijn om ´t weg te spoelen meer dan prima :) óf een goede pul bier bij de pizza, zoals laatste met twee scandinavische en een zuid-afrikaanse (lachen!) dame. En weer op een christelijk (snap nu waar die uitdrukking vandaan komt...) tijdstip naar bed!

* de wandelroute naar Santiago door Spanje, meestal vanuit de Pyreneeen gevolgd (St. Jean Pied-de-Port of zoals in mijn geval Oloron St. Marie)

Pfff, er is nog zoveel meer dat ik zou kunnen en willen vertellen over deze wonderlijke tocht! Maar dat komt vast vanzelf, beetje bij beetje. Ben al een beetje bang voor de ´reversed cultural shock´ die me straks te wachten staat. M´n finse fietsmaat waarschuwde me er al voor. Ineens geen ´kleine´ (honger, dorst, moe, pijn, panne, slaapplaats) problemen meer maar weer de ´grote´ van het échte leven. En het verslavende van de toerfietstrip. Dát geloof ik inderdaad...! 

En inderdaad: straks! Want mijn retourticket is geboekt: zaterdag hoop ik aan te komen in Santiago (Insha-allah!) en dan vlieg ik op 4 juli terug naar huis.

Liefs uit Rabanal!